Last day in Ozzie

Voor het nostalgie gehalte ben ik maar even naar een cafeetje gegaan waar Eef en ik 4,5 jaar geleden regelmatig zaten. Het “In Cafe”, het eerste café in Australië waar ik weer eens een koekje bij mn koffie kreeg. Want zo normaal dat in NL is, zo ongewoon is dat hier. 
 

Nou daar zit ik dan, tijdens mijn laatste volle dag in Australië. Nat geregend en wel. Ik had me de laatste iets anders voorgesteld, op een strand bijvoorbeeld.  Maar door al deze regen bedacht ik mij dat het een goed moment was voor een weer eens een echte blog ipv de korte verhaaltjes via Polarsteps. 
 

Man oh man, we zijn alweer 94 dagen verder, 94 dagen gelden begon mijn reis. Eerst Singapore en toen terug naar Australië. Ik was van te voren ZO benieuwd hoe ik Australië voor een tweede keer zou ervaren. Sommige mensen zeiden: het zal vast niet het zelfde zijn als de eerste keer, misschien valt het wel héél erg tegen. Het was inderdaad zeker niet het zelfde als de eerste keer maar het viel absoluut niet tegen! Wat een heerlijke tijd heb ik weer gehad zeg en wat ben ik trots op mezelf dat ik de stap heb genomen om terug te komen, helemaal alleen. Ik ben nog steeds net zo verliefd op het land als voorheen, daarom weet ik ook 100% zeker dat ik morgen geen afscheid hoef te nemen maar gewoon zoals iedereen hier zegt: cya later. Nooit zegt iemand “goodbye” als je een plek, supermarkt of winkel verlaat. Altijd “cya later”. 
 

Op mijn verlanglijstje staat sowieso The Kimberly & Broome to Darwin. En hoe kan het ook anders; nogmaals Byron Bay. Wat een fijne plek is dat. Ik ben daar op een hele speciale manier in aanraking gekomen met mediatie, er kwamen zoveel emoties los, dat is een ervaring die ik nooit meer zal vergeten. Byron Bay had al een speciaal plekje in mijn hart maar nú nog meer. Australië gaf en geeft me een stuk rust, de rust die ik hoopte te vinden door terug te gaan. Nu is het nog de kunst om die rust vast te houden. Het gevaar van thuis komen is namelijk altijd dat je terug valt in oude gewoontes. Ik heb een klein “doelen lijstje” voor mezelf gemaakt voor in NL. Dus wellicht bied dat wat hou vast om de rust in mij nog meer te gaan verdiepen en vast te houden. 
 

Morgenochtend is het, het plan om de trein te nemen naar de airport. En aangezien ik praktisch op het station slaap door de leuke “trein wagons” waar ik momenteel in slaap, is het om de hoek. Om 11:55 vertrekt mijn vlucht naar Kuala Lumpur. Ik land daar locale tijd om 17:30, weer een nieuw soort tijdsverschil met NL. 
 

In KL verblijf ik een week. De eerste twee nachten zijn geboekt en de rest van de week ligt nog open om in te vullen. 13 maart vlieg ik naar Yangon, ik land daar zo’n 45 min later als Jochem. En dan is het gewoon zo ver!!!! Dan zitten de dikke drie maanden erop en zien we elkaar weer. En ik moet zeggen, dat vind ik stiekem best spannend. Niet omdat ik denk dat het niet goed zal gaan tussen ons, maar meer omdat ik benieuwd ben hoe ik het vind om na een dikke drie maand alleen te zijn geweest het vind om 3 weken lang weer de hele tijd iemand om me heen te hebben. En natuurlijk ben ik ook super nieuwsgierig hoe het gaat zijn, 3 weken samen op reis. Men zegt altijd dat je elkaar op vakantie pas echt leert kennen, nou kom maar op! Ik kijk er naar uit om hem nóg beter en op een andere manier te leren kennen.  

Maar eerst eens even onderogen zien dat het echt bijna tijd is om Australië te verlaten. Voor de tweede keer, ik heb al eens “geoefend” het land te verlaten. Dus misschien lukt het dit keer zonder tranen. En zo niet, is dat ook geen ramp. 
 

Ik ga je missen Australië. Met je goeie koffie, je chille vibe, de stranden/natuur, wildlife, the “no worries and no drama”, the cya later, the hi how are you, the ozzie accent and so much more. 
 

CYA LATER OZ.