Bitterballen & rosé bier.

Na 8 maanden tijd ben ik verliefd geworden op de levenstijl die reizen heet. De vrijheid, het doen en laten wat je wilt zonder dat iemand in je directe omgeving er een oordeel over heeft. Het was heerlijk en ik wou dat het nog wat langer zo door kon gaan. Ik zal mijn liefdesverdriet moeten stillen met heel veel bitterballen en rosé bier, om de wonden ietsjes te verzachten.

Ik val elke avond steeds later & steeds onrustiger in slaap. Het besef komt langzaam naar binnen drupelen. Over een paar dagen ben ik thuis. Ik krijg kriebels door mn hele lijf als ik de gedachten in mn hoofd hoor "nog maar heel even en dan ben je thuis" THUIS WHAAAH. Ik kan er maar niet bij en kan dat gevoel maar niet vaak genoeg opschrijven om het van me proberen af te schrijven. Maar ik kan er niet meer van maken dan dat ik het niet kan geloven of misschien niet wil geloven. Maar het blijft continu om me heen hangen. Het is bijna over. 

Na 8 heerlijke maanden waarin ik dingen opnieuw heb geleerd en opnieuw heb uitgevonden is het bijna tijd om te gaan. M'n spullen in te pakken en naar het koude Nederland te vertrekken. Koude temperaturen buiten met een warm welkom van mijn familie. Het is zo lief om te lezen hoe iedereen zich klaar maakt voor mijn thuis komst. Mama is druk aan het poetsen, de keuken kastjes zijn gedaan & de luxeflex zijn gepoetst. Niet dat de stof op de luxeflex mij echt opvalt, maar het is lief bedoelt. En de keukenkastjes maak ik toch wel weer vies en dan zal mama mij weer herinneren: "Marije, gebruik nou eens een keer alleen de handvaten". En ook hoor ik papa in gedachten al weer zeggen "noem je dit schoon? De keuken is helemaal nog niet schoon. Doe het nog maar een keer. En boenen! Hard boenen, het is je vriendje niet". 

Ik ben nerveus, opgewonden, blij, verdrietig en nog zoveel meer gevoelens door elkaar in het zelfde moment. IK KAN HET NIET GELOVEN. Alles voelt zo dubbel en gemengd dat het eigenlijk moeilijk te verwoorden is. Als ik wist wat ik nou precies voelde zou ik het wel van de daken willen schreeuwen.

" I remember it now, it takes me back to when it all first started. But I've only got myself to blame for it, and I accept it now. It's time to let it go, go out and start again. But it's not that easy. But I've got high hopes. It takes me back to were we all first started. Let it go, go out and start again. Memories, They seem to show up so quick but they leave you far too soon. When it all comes to an end, take me back to were it all first started"

ONLY 4 MORE DAYS TO GO. WATCH OUT MAMA, YOU HAVE TO FILL UP THE FRIDGE. BECAUSE I AM ALMOST HOME! O MY GOSH