Helemaal alleen aan de andere kant van de wereld.

17/04/2016:
Nadat mijn dagrugzak & portomonee een tijdje in de zon hadden gelegen in de plastic tas, had ik er redelijk vertrouwen in dat ik die wel weer mee kon nemen. De rest van mn spullen liet ik in de plastic zak zitten in de zon. Ik begon het zelfde rondje te maken als gisteren. Je kunt ook niet zo heel veel kanten op, op zo'n klein eiland. Ik stopte even bij de beach om van het uitzicht te genieten, langzaam aan moest ik afscheid nemen van Gili en mezelf weer voorbereiden op de drukte van Bali. De paardentaxis en de fietsen zouden weer ingeruild worden voor blue bird taxis en scooters, feest.

6 maanden gelden kocht ik in Cairns een nieuw enkelbandje voormezelf, na 6 maanden tijd heb ik het bandje nog steeds. Maar het peace tekentje is er tijdens 1 van de hikes in de outback afgevallen, dankzij iemand van de groep heb ik het tekentje nog wel. Maar ik kon het niet meer terug knopen aan mijn enkelbandje. Alle bandjes die ik heb staan voor een herinnering aan een persoon en/of aan een plaats. Cairns zit nog steeds om mn enkel maar is niet meer compleet, ik zocht al die tijd al voor een vervanger. En eindelijk vond ik hem! Of nouja... Mevrouwtje perfectie  wou wel een ander kleur bandje aan het peace tekentje hebben, geen blauw maar bruin aub. De jongen achter het kraampje knipte het oude bandje af en maakte een nieuw bandje eraan, jij vlocht hem aan elkaar. vers van de pers! Voor nog geen €3 had ik mijn vervanger voor Cairns, gekocht in Bali maar met de goeie herinneringen van Cairns. 

Ik liep verder en stopte uiteindelijk bij de sunset vieuw met schommels. Nu ik er dan toch was moest ik ook maar de typische backpacker foto maken bij de Ombak Sunset view. Niet heel veel later kwam ik Shopie en Katie tegen, 2 meisjes van de 8 daagse tour. We dronken wat en ik maakte vervolgens mij weg terug naar het hotel, ik was lopend en zij op de fiets. Ze waren net als mij weer terug gegaan naar het hotel, na mijn gruwelijke bed bugs verhalen hadden zij ook geen vertrouwen meer in het hostel. 

We besloten die avond met zn 3tjes uiteten te gaan, we gingen eten bij Naty's. Een restaurantje wat ondertussen tot 1 van mijn favorieten behoorde op Gili T. Na het eten haalde ik mijn frisruikende was op dat nu bedbug clean was. Ik kreeg toestemming van de receptie om mijn backpack mee in mijn kamer te nemen. Nou dit zou wel betekenen dat de bedbugs dood zijn toch?! En misschien is er ook wel helemaal geen 1 in mijn tas gekropen? Ik schudde hem heel hard uit en plof.. Daar op de grond een klein rood/bruin dood stipje. Het goeie nieuws was dat die dood is, hoe vervelend ook voor dat beestje maar moet je maar niet in mijn tas kruipen vriend. En vervelende nieuws was dat ik lichtelijke stress kreeg, wat nou als er nog 1 leeft???!!!! Ik spoot al mijn ritsen in met anti insecten spray & een lading deo. Pfffff wat een lucht, dit zou de eventuele achtergebleven bedbugs vast doden. 

Ik soorteerde al mijn kleren weer opnieuw, het voordeel van de wasdienst is dat ze het ook voor je opvouwen, echt waar wat een luxe.ik pakte mijn backpack weer opnieuw in, nam een douche, smeerde mijn bultjes voor de zoveelste keer die dag in en ging daarna lekker slapen. 


18/04/2016:
De wekker ging optijd, ik nam ontbijt met view over het strand en checkte uit. In Bali gaat dat uitchecken een stuk vlotter dan in Aussie. Hier dump je de sleutel en loop je weg in Aussie maken ze nog even een praatje met je. Ik liep met mijn hopelijk schone backpack naar de harbour toe, ruilde mijn papieren ticket om voor een normaal ticket en wachten totdat er een man: BALI BALI begon te schreeuwen. Oftewel: de boot was er.  Ik nam plaats bovenop het deck, ik houd van boottochtjes maar op dat wilde water zit ik toch echt liever in de buitenlucht dan in de verstikkende binnenlucht. Na zo'n 2 uurtjes varen kwamen we aan in god mag weten waar. Bij je boot ticket zit ook gelijk je busticket voor naar je bestemming. Ik ging naar Kuta. Eef had al een hotel geboekt. Iemand vroeg waar ik precies moest zijn in Kuta en die iemand vertelde dat weer tegen mijn buschauffeur. Ik snapte zijn rij logica al niet, het was veel makkelijker om na Legain mij af te zetten in de mainstreet. Maar dat deed hij niet. Ik hield mijn wijze mond dicht want ik dacht: hij weet het vast beter. Eindstand: yes you you this is also your hotel. Ehm no it isn't? Yeah yeah this hotel two people? No, I am not travalig with him. I need to go to Grand Ixora it's in the mainstreet.  Oooohhhh no no no. Ooohhh yes yes yes. Tussen alle Engelse zinnen door zat die Indonesisch tegen me te schreuwen, ja sorry maar daar eet ik geen pap van vriend. Je praat of engels of je houd lekker je mond, beetje mij de schuld in de schoenen proberen te schuiven. Ik woon hier niet, het is niet mijn fout. Je zorgt er maar voor dat ik kom waar ik zijn moet, ik heb nog meer dingen te doen vandaag.

Hij was zo in de stress dat hij maar een sigaretje in zn busje opstak en zichzelf continu op zn kopsloeg en op zn telefoon keek hoe laat het was. Eenmaal terug in de mainstreet van Kuta kon hij het niet vinden. Ik wist dat het hier ergens moest zijn, Eef had het me zo ongeveer aangewezen. Maar precies wist ik het niet. Hij begon me weer bevelen op te dragen: you you call the hotel. Ehm no? I don't live here, I don't have an Indo simcard, I can't make any phone calls. Yeah you you google google. Same story dude, no simcard no data. Yeah you you got the know where it is. Wie is hier nou potverdikkie de taxichaufeur??? Jij of ik. Nou na veel moeite en gepuf en gesteun hadden we het gevonden. 

Eef zei al dat ze een luxe hotel had geboekt. Welkoms drankje en een doekje om jezelf een beetje op te frissen. Pfff ik begin bijna te wennen aan deze onzin. Ik checkte in maar de kamer was nog niet ready. Eef had die ochtend mijn dagrugzak en haar backpack al naar het hotel gebracht, mijn tas werd naar bij geplaatst. Vervolgens haalde ik een ijskoffie van de Starbucks en hield een taxi aan. Ik ging onderweg naar Nusa Dua, Eef haar ouders vliegen vanavond terug naar NL en ik wou ze graag nog even zien voordat ze gingen. Toch anders om ze hier te zien dan in NL. Eef appte me nog: we liggen aan het strand, haal je even een handdoek voor jezelf bij het zwembad? Pffff zuchtend dacht ik, waarom begint deze onzin toch te wennen. Ik hoef niet eens mijn eigen handdoek meer mee te nemen. Ik zou me bijna gaan schamen, 18 jaar en al deze luxe. 


Het makkelijke aan de dag besteding van Eef en haar ouders is dat hij er elke dag op vakantie zo'n beetje het zelfde uitziet, ik wist dus precies waar ik wezen moest op het strand. Namelijk altijd precies het zelfde plekje. Ja hoor, daar lagen de dames lekker bruin te bakken en papa Eef zat lekker in de schaduw. We kletste wat bij, genoten van de zon en aten wat. Rond een uurtje of 5 gingen ze naar de kamer om zich wat op te frissen, vervolgens aten we nog een klein hapje aan het strand, werd er voor ons gezongen en speelde er een vuurshow voor onze neus af. Top avondje! Super gezellig. Na het eten dronken we nog koffie op een ander terasje van het hotel & vervolgens reden we naar de airport. Eef en ik zwaaide ze uit. Nu gaat het hard. Over 2 dagen zullen Eef en ik hier weer staan, maar dan ga ik alleen terug Bali in. Pffff nog even niet hoor. Nu pakte we samen de taxi terug naar het hotel en gingen lekker naar de kamer. Op de kamer keek ik in de tas die op de kamer van Eef haar ouders had laten staan tijdens de tour. Ik dacht dat mijn Ipad hier in zat. TOCH?! Huh?! Waar is die nou?! Niet tussen mn sjaal, niet tussen mn map. WAAR IS DIE NOU?! Dit meen je niet. Nu kan ik dus niet aan mn cv werken, geen films kijken pfffff waar is gvd mn Ipad?! Oké stappen terug tellen. Wanneer en voor het laatst heb ik hem gezien. In het Grand Whiz hotel, heb hem gebruikt om te sporten voor het schema. En daarna? In die tas gestopt? Nee blijkbaar niet. In mn backpack? Nee, die heb ik op de kop gehouden na de bedbugs en daar viel geen Ipad uit. Ik weet ook 100 % zeker dat ik hem niet mee heb genomen. Oké, nou misschien is die dan nog in Grand Whiz? Duur telefoontje, maar oké bellen met die hap. No sorry Miss, but no Ipad. FUCK!!!! Apparaten zijn vervangbaar maar de dingen die erop staan niet. Ik baal vooral dat ik nu geen voorbereidingen kan treffen voor mn sollicitaties. De enige en laatste optie is dat de tussen mijn kleren is geraakt die al onderweg zijn naar huis in een koffie die Eef haar ouders mee nemen. Fingers crossed. Shit happends in Bali. In nog geen 7 dagen tijd allemaal pech. Als ik op dit moment mijn laatste dagen aan Eef kon geven had ik dat gedaan. Ik baalde wel even hoor. 

Rustig in en uit ademen Mar. Brand is erger en denk is even na man... Je zit aan de andere kant van de wereld. Half Nederland droomt hiervan en jij doet moeilijk om je verloren Ipad. Keep your shit together. 


19/04/2016:
Ik sliep lekker uit tot 9 uur, Eef was om 8 uur al wakker. Ik ging lekker ongedoucht ontbijten, lui ochtendje. Eef was al ready 2 go voor haar laatste volle dag Bali. Het lag eigenlijk in de planning om samen te gaan lunchen maar dat feest ging niet door want Eef ging vervroegt surfen met iemand van surfcamp van een aantal dagen terug. Ik zette mijn luie dag dus door, ging naar het zwembad, trok wat baantjes, luisterde naar muziek, nam een douche, ging naar de Starbucks, downloaden boeken van Kier en ging weer terug naar het hotel. Eef kwam even terug om van bikini te wisselen en ging er daarna weer vandoor. Ik ging terug naar het zwembad. Dankzij Kier heb ik de aankomende dagen iets te doen. Liggen en niks doen maakte me gillend gek maar lezen en zonnen? Ja dat kan ik wel. Ze heeft me zoveel Ibook boeken doorgestuurt dat ik wel even zoet ben. YES! :)

Om 1 uur was Eef nog niet terug, ik zou me bijna zorgen gaan maken. Haar telefoon was leeg en ze bleef nooit zolang weg. Ik ging er maar vanuit dan ze er het meeste uithaalde van haar laatste volle dag Bali. En viel uiteindelijk in een diepe slaap. 

20/04/2016:
Mevrouwtje Bosboom lag netjes naast me op de kamer, zorgen voor niks dus. En ik had gelijk, ze wou zolang mogelijk genieten van haar laatste volle dag Bali. Cause this is it. Vandaag vliegt ze. Zo voelde het niet maar toch ook weer wel. We pakte allebei onze spullen in en namen een douche. Beide zouden we uitchecken uit dit hotel. Voor mijn gevoel zou ik ook gaan vandaag, maar ik had nog 8 volle dagen te gaan. We gingen ontbijten en vervolgens samen op souvenirs jacht. We zijn geslaagd voor Kier & Keel, en Eef is geslaagd voor alle mensen voor wie ze nog iets moest halen. Ik doe mijn laatste souvenirs later, tijd zat. We maakte een korte stop bij de beach om haar surfmaatje een klein surfboard sleutelhangertje te geven en liepen daarna al zwetend terug naar het hotel.

Pffffff ja hallo!!!! Airconditoning. Het zweet droop van ons hele lichaam af. Leuk hoor shoppen. Wat een hitte! We koelde een klein beetje af maar het was al snel tijd om onze weg terug naar beneden te maken. Bijna 12 uur, uitcheck tijd. Goed hotel dat, Grand Ixora!

Na het uitchecken pakte we een taxi naar mijn nieuwe hotel. Overbodigige luxe eigenlijk. Mijn hotel lag op 10 minuten loop afstand. Maar met 35 graden en 2 tassen per persoon zou dat waarschijnlijk betekenen dat er na die 10 minuten geen druppel water meer in ons lichaam zat omdat we alles er hadden uitgezweet. De taxi koste ons nog geen eens 1 euro, dusja dan maar luxe doen. Mijn hotel zit aan het einde van een winkelcentrum, je zou niet verwachten dat er een hotel zit. En je zou al helemaal niet verwachten dat je nog steeds in Kuta bent als je aan de andsre kant van het winkecentrum bent. Zo lekker "rustig" het zit aan het strand en heeft een aantal restaurantjes waar ik bij een aantal 20% korting krijg op eten. Mijn Hotel @ 36 heeft 2 zwembaden waar ik gebruik van maken en ook hier kan ik een grote handdoek ophalen als ik naar het zwembad ga. 


Ik checkte in en Eef dumpte ook haar spullen op mijn kamer. M'n kamer is oké. Voor een backpacker is het luxe. We hadden nog een paar uurtjes te gaan samen, we trokken onze bikini aan, haalde ons belachelijke luxe grote handdoek op bij de receptie en gingen opzoek naar het zwembad. We kunnen het niet geloven, na vandaag zit het erop. Mijn reis alleen gaat nog even door, maar onze reis samen zit erop. Het dringt niet tot ons door. Het voelt gek, dubbel en bizar.


Na een lekker relaxde middag aan het water, nam Eef nog even een laatste verfrissende douche en maakte zich klaar voor een lange reis. We gingen nog 1 keer gezellig voor de laatste keer uiteten. En om 6 uur was het dan zover. We gingen express vroeg naar het vliegveld zodat we niet gelijk doei hoefde te zeggen. We namen de stomme toeristen selfie stick mee om de laatste minuten van onze wereldreis samen gemakkelijk te kunnen vastleggen. We dronken samen wat. Eef thee en ik koffie, zoals altijd. We rookte ons laatste sigartje op Bali samen en bedachten ondertussen ons nieuwe plan: Hawaï, ja Hawaï leek ons wel wat. Maar van welk geld? Nou daar hebben we ook wel een oplossing voor. We kopen 3 staatslotjes, van die 3e delen we de prijs en voor het getal gebruiken we de datum waarop het allemaal begon: 14 september. Het idee is dat we op staatslotje 3 de jackpot winnen en op de andere 2 ook nog een leuk ander prijsje. So Hawaï watch out. En ohja, op Hawaï doen we dan weer precies het zelfde, see ya never!


Pfffff oké daar gaan we dan. Huilen doen we niet hoor. Dat doen we wel in NL, huilen dat we terug zijn en huilen om hoe mooi het was. Voor nu alleen een knuffel en een kus. TOT OVER 8 DAGEN MAATJE! Ik bleef net zolang staan totdat ik dr niet meer zag, maar Eef deed het zelfde. Ja zo werkt het niet hé. Uiteindelijk stuurde ze me dus weg, ze wuifde met haar hand: ga nou!!!!!!! Whaaaa oké, daar ga ik dan. Helemaal alleen aan de andere kant van de wereld.


21/04/2016:
Na 8 maanden tijd ben ik opeens echt alleen. Nooit was Eef op een langere afstand dan 8 uur vliegen van me vandaan, veilig en vertrouwd gevoel van thuis. Dat vertrouwde gevoel was nu opweg naar huis. Raar. Het voelde gisteren gek om niet met Eef mee terug te gaan. Maar uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat het misschien een iets te groot gekkenhuis zou worden op Schiphol, dus dat het misschien toch maar beter is zo. 


Ik ging naar beneden om te onbijten, een buffetje. Genoeg keuze dus! Alleen is eten op het moment niet helemaal meer mijn favo bezigheid. 8 maanden geleden kwam mijn verstandskies door in mijn eerste maand Australië, ik voelde hem maar had geen last. Nu 8 maandne later in mijn laatste maand Bali begint het wel pijn te doen. Er is geen plaats voor dus ik bijt continu op mn wang, auw. Als ik terug ben word dit dus een gezellig bezoekje aan de tandarts. Ik hoop dat ik hiervoor verzekerd bent en dat het niet weer zo'n gevalletje: ja maar mevrouw dat is eigen risico is. Anders gaat al mn verjaardags geld rechtsstreeks door naar mn gebit, joepie!


Na het ontbijt ging ik douchen en daarna naar het zwembad. Hier heb ik de hele middag door gebracht met mijn boek op aanrader van Kier: mooie meisjes. Na 2,5 dag lezen ben ik door de 1293 pagina's heen gevlogen. Pake had me al gemaild of alles nog wel goed ging, al 3 dagen geen blogs. Nou nou dat kan natuurlijk niet. Ik heb al terug gemaild: sorry pake, te druk met zonnen en lezen! Het leven is zwaar. Ik moet me er maar aan toegeven dat het vakantie leven op Bali daar voornamelijk uit bestaat. 

Na het middagje bij het zwembad nam ik opnieuw een douche. Moet ik nou wel of niet eten? Ja ik heb trek maar het gaat wel pijn doen. Nou ik moet maar wennen aan die pijn want over 7 dagen staat er een frikandelspeciaal op mij te wachten en nog heel veel meer. Ik besloot toch maar wat te gaan eten, waar ik al gauw spijt van had, na m'n hele wang kapot te hebben gebeten maar wel een lekker stukje zalm in mijn buik rijker te zijn ging ik terug naar m'n hotel. 

Het is hier nu 00:58 uur. Over 1 uur en 2 minuten land Eef in NL. Bij mij is het dan 02:00 uur 's nachts en in NL 8 uur 's avonds. Ik kan het niet geloven. Ik krijg kriebels in mn buik als ik er over na denk dat ik over een paar uur een selfie op mn telefoon krijg van Eef, Kiri en Kaylee. Nog 1 week en dan zijn we weer compleet. 

HET IS BIJNA OVER EN IK KAN HET NIET GELOVEN!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Bali is oké, maar als ik deze wijsheid had die ik nu heb. Was ik nog 2 weken langer in Australië gebleven en had ik maar 2 weken Bali gehad. Bali geeft me wel eindelijk een positief gevoel over naar huis gaan, dat gevoel ben ik namelijk 7 maanden kwijt geweest. Het liefst ging ik terug naar Australië. Maar eerst is het tijd om weer een klein stapje in mn studie toekomst te zetten. Op 11 mei kan ik naar een voorlichtingsavond van de Jeansschool, ik had gemaild en krijg nu een uitnodiging thuis gestuurd. Fingers crossed! Als ik niet word aangenomen heb ik voor de rest van mn leven spijt dat ik mn farmwork niet heb gedaan. Maar aan de andere kant.... Mijn Ozzy vriendjes komen dit jaar nog naar NL en al mijn andere Europeese vriendjes en vriendinnetjes zijn al thuis. En over 8 dagen ben ik ook t h u i s. Ik snap er niks van.