Home sweet home.

Australië voelt als thuis komen maar hierdoor voelt Nederland soms steeds verder weg. Je bent niet langer meer om de hoek. Het is mega frustrenend dat je soms niet een arm om je familie of vrienden heen kunt slaan, ze een kus op hun wang kunt geven om ze daarmee te vertellen dat alles wel weer goed zal komen. Dat is lastig, heel lastig zelfs. Ik geniet nog steeds volop maar soms zou ik willen dat ik er meer voor sommige mensen zou kunnen zijn, nu juist op de momenten dat ze dat nodig hebben. Meer dan appen, bellen en skypen.. Ja dat gaat nu even niet. Het zijn allemaal dingen waar je mee moet dealen als je voor een langere tijd van huis weg bent. En dat is oké, want zo leer je jezelf en de mensen van wie je houd beter kennen. 

Ondanks dat ik het tijdsverschil nu ondertussen wel gewend ben, is het  nog steeds irritant dat ik niet gelijk een reactie krijg van thuis als ik ze tussen 8 uur 's ochtends en 4/5 uur 's middags in mijn tijd een berichtje stuur. Hun liggen dan namelijk allemaal in coma. Het is lastig uit te leggen aan de mensen thuis dat het heel fijn is om alle kleine nieuwtjes te horen. Zeker als het om mn vriendengroepen gaat, elke roddel is welkom. Voor hun stelt dat nieuwtje waarschijnlijk vrij weinig voor, maar voor mij is het heel fijn om het gevoel te hebben dat ik er nog steeds een beetje bij hoor ofzo. Lastig uitleggen. Ik vind het heerlijk om te reizen begrijp me niet verkeerd. Ik wil nog steeds nog lang niet naar huis en ik geniet van elke seconde. Maar ik geniet ook vollop van het contact met thuis. Ik ben best bang voor de dingen die straks veranderd zullen zijn als ik terug kom. Vrienden met nieuwe relaties, opledingen, werk, andere vriendengroepen en ga zo nog maar even door. Het liefst zou ik willen dat alles door zou gaan waarbij ik/we waren gebleven maar dat zal lastig worden. 
Beide huizen zijn opnieuw ingericht. Het zal alsnog voelen als thuis komen maar dan anders, het zal er namelijk niet meer uitzien zoals ik het heb achter gelaten. Het leven gaat door. Dat is logisch. 

Het verschil tussen reizen en een "normaal" leven in NL is soms best groot en lastig uit te leggen. Ik weet namelijk niet 4 maanden van te voren waneer ik precies thuis kom. Ik dacht ook dat het zo zou werken, maar nu ik eenmaal op reis ben merk ik dat 't niet gaat. Of nouja... Het zou misschien kunnen. Maar dat zou het reizen een stuk minder leuk maken. Het vrije gevoel is heerlijk. Doen en laten wat je wilt, wanneer je het wilt. Officeel te baas over je eigen lichaam, doen & laten. Je denkt misschien dat je dat nu ookal doet. Maar onbewust heb je zoveel invloeden van je omgeving. Tuurlijk heb ik dat ook nog steeds. Maar er zijn dingen veranderd. Zoals bijvoorbeeld mijn schaamte gevoel. Afwassen in je eentje met 20 onbekende mensen om je heen voelde eerst nog akward, tegenwoordig is dat de meest normale zaak van de wereld. Half naakt in een ruimte staan of midden op straat/strand omdat het even niet anders kan? Ja soms moet dat hier om je even om te kleden. Ontbijten met 30 vreemde? Ach joh! Dat doen we even! 

Een privéjet zou af en toe handig zijn.. Dan zou ik voor 1 dagje terug vliegen om iedereen die het nodig heeft dat ene kusje op de wang te geven om te laten weten dat alles weer oké zal zijn. Al denk ik wel dat het moeilijker zou worden om ze weer opnieuw te verlaten. 

Waar ik ook zal zijn.. In Nederland of hier in Australië, ik zal voor beide landen een klein stukje heimwee blijven voelen ben ik bang. Want oh man... Beide landen zijn fantastisch. 

And to all my friends and family: I love  you and I'll always do my best to be apart of your life. I'll always take care as much as possible. Kissxoxo