Hostels vs. Hotels

03/03/2016:
Ik werd om half 9 wakker door mijn wekker. Nam een douche en pakte mijn laatste spulletjes in, wensde mijn roomies het beste toe en checkte uit. Of nouja checkte uit... Bij binnenkomst in WakeUp kreeg ik 2 sleutels, bij het uitchecken hoef je maar 1 sleutel in te leveren. Oftwel: ik kan altijd terecht op etage 2 in het WakeUp hostel in Sydney. :)

Ik liep naar Woolworths metro voor een latte en liep vervolgens terug naar WakeUp om de airport shuttle te boeken. Daarna ging ik gezellig met zelf ontbijten buiten de deur, ik nam eggs on toast en tea met honing. Tijdens mijn ontbijtje was het tijd om mijn gevoelens van me af te schrijven. Het bloggen is heerlijk, ik doe het vooral voor mezelf en gooi het online zodat ik niet 100 keer het zelfde verhaal hoef te vertellen. Jullie weten waar jullie het kunnen vinden.

Na mijn ontbijtje ging ik terug naar WakeUp waar ik Stuart weer tegen kwam. Ik heb hem een paar dagen terug ontmoet in Byron Bay. Super leuk om hem nog even te spreken voordat ik weg ging! Na gezellig te hebben bijgekletst pakte ik mijn spullen uit de bagage room en ging de shuttle in. Dit was het dan. Op naar het vliegveld! 

Na een klein half uurtje rijden kwamen we aan op international airport. Aangezien ik Eef vorige week met de jongens had weg gebracht wist ik al waar ik zijn moest. Maar jeetje hey wat een drukte! Gelukkig heb ik van mijn tante geleerd om een beetje voor te kruipen dus niet veel later stond ik al vooraan in de rij om in te checken. Nadat ik m'n backpack had gedumpt en mijn ticket in handen had liep ik wat rond over de airport. Ging lunchen bij dezelfde thai als vorige week, alleen dit keer was ik alleen. Ik ging door de duane heen. Kocht een laatste kadotje voor mezelf en ging vervolgens opzoek naar een pinautomaat. en die vond ik! Het wad er 1 waaruit je ook euro's kan halen, ik weet dat je niet overal in Bali met euro's kan betalen maar ach ik moet uiteindelijk weer terug naar NL en het is al maanden geleden dat een euro briefje heb gezien. Ik pinde 20 euro, dat ziet me er toch even gek uit joh! Hij is volgens mij ook veranderd? Of heb ik dat fout? Ik zag dat er ook een money exchange zat, ik wisselde $100 om in rumphia. Ipv 100 Australiëse dollars had ik opeens 700000 rumphia.... Ik lijk wel rijk joh. 

Om kwart over 4 kon ik gaan boarden. Ik zit op stoel 49F, niet bij een raam en dat is misschien maar goed ook dit keer. Op het scherm bij je stoel kan je laten afbeelden de afstand die je nog moet afleggen totaan je bestemming. Normaal gesproken doe ik dit altijd omdat ik het interresant vind. Vandaag sla ik het even over, ik wil niet zien hoe ik langzaam aan verder en verder van Australië weg vlieg. Toen we ready for take off waren heb ik wel een paar traantjes gelaten. De afgelopen weken heb ik mijn nieuwe vrienden vaak een pussy genoemd om verschillende redenen, vandaag was ik zelf de pussy haha. 

Ik zit nu in de lucht terwijl ik het eerste deel van mijn blog schrijf en ik word behandeld als een prinsesje. Ik krijg een dekentje, een heel paktje met een pen, zakdoekjes, oordopjes, een kusentje en ga zo nog maar even door. Ze komen continu naar me toe: mevrouw Woudstra wat wilt u eten? Mevrouw Woudstra alstublieft dit is voor u. Mevrouw Woudstra wilt u een kopje thee of koffie? DOE IS NORMAAL JOH. Ik vind het maar belachelijk. Een meisje van 18 die van alles krijgt terwijl bijna iedereen om me heen niets "gratis" krijgt. Ik heb hier natuurlijk maanden terug al voor betaald toen ik bij Activity International mijn ticket boekte. Maar het rare is dat er op mijn E-ticket staat: meal at cost. Maarja het zal wel goed zijn. Als ik Eef moet geloven word je in Bali ook aangezien als 1 of andere rijke Nederlander. Er wouden zelfs allemaal random meisjes met Eef op de foto..... Dus als dat zo is, dan moet ik maar voor 3,5 week wennen aan een prinsessen leventje. Al weet ik dit of ik dat wel kan haha.

Om 9 uur landen mijn vliegtuig veilig op de grond. Ze likken allemaal een beetje je kont hier, hallo miss how can I help you miss blablabla. Ik wachte op m'n tas en ging door de duane heen. Wat een drukte op het vliegveld zeg jeetje mina! Ik heb nog nooit zoveel welkomsbordjes gezien. Ik boekte mijn blauwe taxi en kreeg mama haar geluks nummer: 22. Ik liep de airport uit en BOEM miss miss miss hi taxi taxi taxi taxi???!!!!!!! Miss let me help you. Miss miss miss. Shut up!!!!!! Ik heb al een taxi. Ik liep naar de mannetjes in blauwe shirts zodat ik wist dat ik goed zat. Hij bracht me naar mijn hotel. Ik had al op booking.com gelezen dat mijn hotel een klein beetje afgelegen ligt dus toen hij een verlaten wegetje in ging had ik er nog steeds wel 80% vertrouwen in dat hij me veilig naar mijn bestemming zou brengen. 

Eenmaal bij mijn hotel aangekomen werd ik geholpen door 2 jongens die nauwelijks Engels spraken. Ze waren wel erg schattig. 1 van de 2 tilde mijn backpack naar boven en bracht me naar mijn kamer. Voor 3 nachten betaal ik $84 australiëse dollars. Voor mijn laatste hostel in Sydney, WakeUp, betaalde ik $78 voor 2 nachtjes. Het verschil is: ik heb nu een privé kamer, 1 nacht extra, een eigen badkamer, een normaal bed ipv stapelbed, een balkon met uitzicht op het zwembad en mijn ontbijt is inclusief. Dit is het begin van een goedkoper maandje. Het is maar een 2 sterren hotel maar ik vind het helemaal prima! Ik bouw het langzaam op... 

Ik was ontzettend moe dus ik ging lekker in bed liggen, niet veel later werd er op mijn deur geklopt: miss woudstra???? Ik klom uit bed en deed de deur open. Wat wilt u morgen als ontbijt? Rijst? Of iets waarvan ik de naam niet heb onthouden? Haha rijst???!!! Als ontbijt. Ik houd van rijst maar als ontbijt? Oké, het word rijst. Hij noteerde dat ik rijst en hot tea wou. Nu hoor ik jullie denken thee is toch alijd hot? Ja maar er stond: hot thee op zijn formulier. 

Hierna viel ik lekker in slaap met de airco aan, pffff Bali is een warm land!

04/04/2016:
Zo hallo dan! Dat is even wennen hoor.. Wakker worden net niemand in je kamer. Lekker en stom tegelijk. Na dik 7 maanden heb ik weer een privé kamer, waar ik écht helemaal alleen op zit. Ik weet nog niet zo goed of ik dat zo leuk vind eigenlijk.... Ik ben zo gewend aan het feit dat ik mensen om me heen heb. Begrijp me niet verkeerd... Het is lekker om zonder handdoek om de badkamer uit te kunnen lopen maar het is toch even gek zo alleen. 

Ik nam een douche, een koude de douche, de warme kraan? Nah werkt niet echt. Maar aangezien het elke dag bloedje heet is hier, is een koude douche best verfrissend. Mijn kamer is ondertussen flink ontploft, al mn kleren liggen overal... Zoals altijd. Ik liep naar beneden en vroeg aan de receptie waar het restaurantje was voor mijn ontbijt? Yeah yeah that way... Just there yeah yeah to the right.... Yeah yeah just that road. ehm? Okay? Ik moet dus het hotel uit lopen om naar het restaurant te gaan? Na nog geen minuut lopen ging ik terug naar de receptie. Volgens mij snap jij me niet helemaal? Restaurant?? Ah yeah just keep on walking. Okay, poging 2.. Nahh dit kan echt niet hoor. Dus ik weer terug naar de receptie. Yeah yeah just 15 min walk. 15 min walk??? For my breakfast??? Ooooooh breakfast? Yeah that is just here. Pfff oké haha. Het is even wennen om in een land te zijn waar ze nauwelijks engels spreken. Je kniken en lachen veel, maar echt begrijpen doen ze je niet altijd. 

Nou daar gaan we dan... rijst als ontbijt. De sambal maakte een hoop goed, het is al weer een tijdje terug namelijk dat ik sambal heb gehad. Het smaakte goed, maar het is toch een beetje gek voor een Nederlander. Na mijn ontbijt ging ik op onderzoek uit, mijn hotel licht dus een beetje afgelegen en ik vond het wel weer tijd voor de bewoonde wereld. Ik liep een kleine 15 min en kwam toen in de drukere straten van Kuta terecht. Pffffff warm gek! Tijd voor een ijskoffie, ik kon het nu al niet meer aan. Het is echt even wennen. Ik haalde een koffie bij de Starbucks, dit koste mij omgerekend maar €3,00. Koopje! Als je dat vergelijkt met thuis. Op mijn beker werd: Miss Maria geschreven. Miss? Mm oké. Na gebruik te hebben gemaakt van de gratis wifi en een beetje te zijn afgekoelt liep ik verder. En wat een aandacht krijg je hier op straat zeg, gadverredamme. Miss miss miss?????? Taxi taxi???? Miss miss??? Come look in my shop. Miss miss do you want a massage???? Miss miss you are beautifull. 

SHUT UP. 

Ik dacht echt even dat ik gek werd. Ik weet niet of dit wel een land is voor mij. Er word steeds gevraagt of ik een vriend heb. Mijn antwoord ja. Eindelijk na 18 jaar heb ik een denkbeeldig vriendje of zelfs een man, hij is toch denkbeeldig dus ik kan er van maken wat ik wil. Hoef ik iig geen 100 katten meer te kopen als ik thuis kom. 

Ik liep wat rond en vermeed de marktjes een beetje. Normaal ben ik gek op marktjes maar al die aandacht is dus niet zo mijn ding. Ik moet even een beetje in de sfeer komen. Ik nam een kijkje op het strand en ging daarna met mezelf uit lunchen. En wat zag ik staan? Carpaccio! Omg! Na 7 maand zag ik eindelijk normale carpaccio op de kaart staan, betaalbaar. Nice! Na mijn lunch ging ik terug naar mijn hotel, chillde aan het zwembad, nam een 2e douche en ging terug naar de bewoonde wereld om te eten. 

Thuis ben ik er dol op als Raf een hele rijsttafel klaar maakt, hier heb ik echter nog niet zoveel restaurants gezien met goed Indo eten. Veel restaurants hebben meer een Italiaanse keuken, ik ging dus maar voor een lasange. De bediening deed overdreven en knielde continu voor me en me om de 5 min of alles naar wens was. Kom op jongens, ik ben geen prinsesje..

Na het eten had ik met Nils afgesproken. Een Duitse jongen die ik in Uluru heb ontmoet. Hij zat echter in Ubud op dit moment, dat plaatsje is ongeveer een uur rijden vanaf Kuta. Weet je zeker dat je nu nog wilt komen vroeg die? JA, dat weet ik zeker. Eindelijk weer mensen om me heen. Ik was er niet 100% zeker van of er nog wel blue birds taxi's terug zouden gaan vanaf Ubud 's avonds laat. Maar dat was een zorg voor later (normaal ben ik iets meer een controlfreak dan dat deze actie laat blijken, maar ik moest en zou naar Ubud) ik hield een taxi aan & ongeveer 1,5 uur later ivm de file kwam ik aan in Ubud. De taxi's hier rijden zonder navigatie. Ik heb hier respect voor, maar hierdoor rijden ze soms ook een klein beetje verkeerd. De chaufeur stapt dan uit, vraagt het aan iemand op straat en stapt vervolgens weer in met ietsjes meer info over de plek van bestemming. 

Ik kwam rond 8 uur aan bij Nils zijn hostel. Hij betaald €7 euro pernacht en het is echt een super leuk hostel! Hij haalde een biertje voor ons, locaal biertje Bintang best goed te drinken, we kletste wat bij en gingen vervolgens in een bar wat drinken met vrienden van hem: 1 jongen uit aussie, 1 meisje uit Canada, 2 meisjes uit Engeland en 1 meisje uit Frankrijk. Super leuke mensen! Alleen iedereen, op Nils - Julia & mij na, ging vroeg naar bed aangezien ze een hike gingen doen de volgende ochtend om 2 am. 

We bleven met zijn drietjes over en gingen terug naar Nils zijn hostel voor een laatste drankje en om te kijken of we een taxi voor mij konden regelen. In Kuta rijden er dag en nacht Blue birds rond, in Ubud? Nope. Er staan nog steeds wel mannetjes op strand te schreeuwen: TAXI TAXI!!!! Maar of deze zo te vertrouwen zijn? Als ik de verhalen moet geloven zijn ze dat niet. En ik risceer het ook maar liever niet. Nils keek voor mij op Uber, ook niks... Ik probeerde Blue Bird te bellen, werkte niet. En daar was ze dan.... Julia mijn engel. Ik kende haar misschien net 3 uurtjes en ze bood me een bed aan. Ze had een hoteltje geboekt maar had 2 bedden. Dus ach waarom ook niet? Ze is zelf ook een backpacker en doet aan couchsurfing. Voor de gene die niet weten wat dat is: je slaapt bij iemand thuis, meestal een locaal iemand. Je leert op deze manier meer over de cultuur en over een land en het is de meest goedkope manier om te reizen. Dus vandaag was het voor mij tijd om een klein beetje te couchsurfen, alleen in mijn geval was het niet in iemands huis maar in een hotel en met een andere backpacker ipv een local. 

Nils was moe en ging lekker naar bed, goed om hem weer gezien te hebben! De volgende keer word het waarschijnlijk in Duitsland of in Amsterdam. Julia en ik kletsen wat en dronken ons biertje op. Het blijft bijzonder hoe je mede reizigers zo snel, zo goed leert kennen. Je deelt heel veel verhalen met elkaar, dingen die je normaal voor jezelf zou houden. Zelfs ik, mevrouwtje ik praat liever niet over mijn problemen, deelt het met de mensen die ik hier leer kennen. Je zit allemaal in het zelfde schuitje, je kunt elkaar helpen met je ervaringen en die met elkaar delen. Samen wijzer worden, of gewoon een luisterend oor bieden. 

Na ons biertje liepen we naar haar hotel, we kletsen vollop onderweg en vervolgens ook nog in de kamer totdat we allebei lekker in slaap vielen. Meest sponte avond ever. En nu ik dit zo schrijf, kan ik me haast niet voorstellen dat ik dit echt heb gedaan. Ik, Marije, de gene die altijd alles van te voren wilt weten en geregeld wilt hebben. Slaapt nu opeens bij een meisje die ze pas een paar uurtjes kent.... Ik ben zeker een ervaring rijker. Zo zie je maar, voor elk probleem is een oplossing. 


05/04/2016:
Om 8 uur werd ik voor de eerste keer wakker, pfff ik word echt een ochtend mens. Gelukkig viel ik hierna weer in slaap tot half 11. Eindelijk eens een ochtendje een klein beetje uitgeslapen. We bestelde ontbijt, het was inclusief ontbijt. Het ontbijt hier is 10 x beter als het ontbijt in mijn eigen hotel. We hadden keus uit super veel dingen. Ik ging voor een bananen pannekoek, watermeloen salade & thee. Gelukkig smaakte deze thee beter dan de thee in mijn eigen hotel... Die smaakte namelijk alsof er 6 suikerklontjes in waren gegooit. Deze was gewoon lekker nornaal. We kletsen weer wat af, maakte ons na het ontbijt klaar en zochten naar vervoer voor mij. Julia was vanaf Kuta met een shuttle bus naar Ubud gekomen, ik nam dus ook maar de shuttle. Het is zelfs nog goedkoper dan een taxi, en ik vond de taxi al goedkoop. Voor 1,5 uur in de taxi betaalde ik omgerekend €15 euro. Voor deze shuttle betaalde ik maar €7 euro. HOE DAN?!

Nadat we de shuttle voor mij hadden geboekt liepen we nog wat rond, ik kocht een nieuw armbandje voor mezelf zodat ik Ubud & Julia goed kan onthouden. Om half 2 pakte ik de shuttle terug naar Kuta en nam ik afscheid van mijn engel. Wat een topwijf! Zo zie je maar weer, leeftijdsverschil van 12 jaar? Het maakt allemaal geen reed uit. 

Rond half 3 reed ik Kuta binnen, de shuttle dropte ons in een heel leuk straatje waar ik nog niet eerder was geweest. Ik liep wat rond, had een late lunch met mezelf en pakte vervolgens de taxi terug naar mijn hotel. Ik voel me elke keer zo high class met een taxi maar dit ritje koste nog geen eens €5 euro. Eenmaal terug in het hotel nam ik een douche en keek ik tv. Rond 5 uur ging ik de winkelstraatjes in, haalde een koffie voor mezelf en had eindelijk weer goed werkende wifi. Het is even wennen om niet continu data te hebben & de wifi in mijn hotel is shit. Pfff die tieners van tegenwoordig. 

Ik vond een leuk restaurantje met live muziek voor mijn diner, voor nog geen €10 euro had ik een 2 gangen menu. Ik snap alleen echt helemaal niets van die bankbiljetten en muntjes hier. Ik weet daarom ook 100% zeker dat ze me al een keer hebben genaaid en dat ik meer heb betaald ergens maarja. Het is dat het zo goedkoop is hier. Het is gwn maar lastig geld en aangezien Engels praten niet hun sterktste punt is overal is het lastig om het te gaan begrijpen. 

Na mijn diner nam ik voor de veiligheid maar een taxi terug naar mijn hotel. Ik weet de weg, maar het is pikke donker, geen lantaarnpalen & ik weet nog steeds niet zo goed hoe veilig/onveilig het hier kan zijn. Mijn taxi chauffeur was alleen een beetje stom... Hij reed 3 x verkeerd en daardoor wist ik de weg ook niet meer te herkennen. Vooral in het donker zijn mijn ogen niet al te best. De teller bleef natuurlijk maar lekker door gaan, eenmaal bij mijn hotel vroeg ik of ik niet minder hoefde te betalen. Hij deed alsof die dom was. En achja... Of het nou €2 of €3 euro is, ik ben iig weer waar ik zijn moet. 

De wifi is echt shit hier, dat maakt het alleen zijn nog stommer. Ik had ergens al wel verwacht dat Bali me meer zin zou geven in naar huis gaan. En tot nu toe is dat zo. Ik vermaak me nog steeds, keek enorm uit naar de tour & naar het surfen. Maar eindelijk.... Na 7 maand tijd kijk ik ook eindelijk een klein beetje uit naar thuis. Al moet ik zeggen: als iemand me vraagt om gratis mee terug te gaan naar OZ? GRAAG. Misschien veranderd mijn gevoel voor Bali nog, dat denk ik wel trouwens. Ik ga mooie dingen zien en heb straks weer mensen om me heen. Maar ik vraag me echt af of ik kan wennen aan al die aandacht. Doe maar lekker normaal allemaal, dan doe je al gek genoeg. 

Ik ga nu voor de 30 miljoenste keer kijken of ik de wifi aan de praat kan krijgen... En dan lekker naar bed.