ik ben niet overal geweest, maar het staat wel op mijn lijstje.

Na 69 reisverhalen te hebben geschreven, 1981 foto's & 40 video's te hebben gepost op Mar Down Under zijn er nog maar 45 nachtjes over van de beste 8 maanden van mijn leven. Wat is dit fantastisch! Ik moet mezelf dwingen om vaker aan thuis te denken en dingen te gaan plannen om naar uit te kunnen kijken, anders blijf ik hier, op reis, de wereld ontdekken. Ik verlang niet naar gewoon normaal, ik verlang niet naar vooroordelen, ik verlang er alleen naar mijn nieuwe bestemming te kunnen plannen en geld te kunnen sparen voor mijn nieuwe dromen. 


Mijn zelfstandigheid word weer op een lager pitje gezet: de boodschappen worden gedaan, de was word voor me gedraait, ik heb een slaapplek waar ik niets voor hoef te betalen, er word voor mij gekookt en als het nodig is kan ik een lift krijgen naar het station. Allemaal gratis en voor niets. Voor mijn gevoel klopt dit niet. Ik moet zelf boodschappen doen, zelf een wasje draaien en $4 per apparaat betalen, een hostel boeken voor elke plek waar ik kom, eten snijden, koken en daarna afwassen, taxi's, shuttle's of bussen boeken.... Het hoeft allemaal niet meer. Ik hoef niet meer elke dag te checken of ik mijn paspoort nog wel op zak heb en of ik nog wel genoeg geld heb om volgende week nog te kunnen eten en te kunnen surfen. Er word weer voor mij gezorgt. Back to baby life, koetiekutiecoe. 


"Why do you go away? So that you can come back. So that you can see the place you came from with new eyes and extra colors. And the people there see you differently, too. Coming back to where you started is not the same as never leaving."

Na 7 maanden heb ik veel over mezelf geleerd, en niet alleen over mezelf. Voor namelijk over de mensen, vriendchappen en familie banden van thuis. Je weet pas echt wie je vrienden zijn als je niet meer dicht bij bent, je komt er achter wie oprecht geinterreseerd is en wie het geen moer kan schelen wanneer je nou weer thuis komt. Dit doet pijn, maar is een wijze les. Ik heb geleerd dat het niet erg is om nee te zeggen, ondanks dat het soms erg moeilijk kan zijn. Of soms juist ja te zeggen tegen de dingen die ik normaal niet zou durven. 


Ik heb vrienden gemaakt aan de andere kant van de wereld en ik zie er enorm tegen op om afscheid te nemen. Ik weet dat het niet voor goed hoeft te zijn. Echte vriendschap houd stand. Lucky for me, zijn heel veel van die nieuwe vrienden ook mensen uit Europa. Ik ben trots dat ik al mijn ervaringen, hoogte en diepte punten met mn lieve vriendinnetje heb kunnen delen. Want man oh man wat zal het moeilijk worden om deze ervaring aan een buitenstaander te moeten delen. Eef je bent een topper.



Mmomenteel zit ik in het vliegtuig richting Ayres Rock. Dit vliegtuig staat nog altijd op de grond in Melbourne. Ik heb maarliefst al 1,5 uur vertraging, yes feest! Er is iets stuk, erg fijne info als je al in het vliegtuig zit die je veilig een paar honder kilometers verderop in Australië moet brengen. Ik wacht dus nog steeds geduldig af. Ze zeggen dat het niet lang meer zal duren. Ik zet mijn avondturen dus nog even voort hier, voor zolang het kan. Ik GENIET met dikke vette hoofdletters van het leven. En ik weet dat het oké is om thuis te komen want ik weet dat er een paar mensen zijn die er naar uit kijken. En ik kijk ook uit naar jullie, maar wel met de gedachten in mijn achterhoofd: ik weet dat ik weer op reis kan gaan. Het houd hier niet op voor mij!