Rondreizende gevoelens
24 november 2015 - Melbourne, Australië
Dinsdag 24 november:
In de ochtend lekker rustig aangedaan. Gedoucht, ontbeten, rondje gelopen met Jake, de kamer een beetje opgeruimd, bedje verschoond en daarna even in de tuin gezeten. Het is hier vandaag 31 graden dus we doen het een stuk beter dan jullie Nederlanders met je -1. Rond een uurtje of 2 ben ik richting Glen station gelopen. Dat is zo'n 5 km, beetje van het zonnetje genieten en een klein beetje beweging pakken. Nu zit ik lekker bij Black Flat met een Ice Latte. En vanavond om half 7 moet ik werken bij Linda.
Op verzoek van mn tante ga ik eens wat anders doen dan alleen maar vertellen over de daagelijkse dingen. Ik ben een goede prater zo lang het over andere gaat en niet teveel over mezelf. Maar op verzoek gaat het dus over mij en mn reis en wat voor gevoelens ik daar allemaal bij heb gehad de afgelopen weken. Ik ben nu 2 maand en 3 weken weg van huis. 1,5 jaar geleden had ik nooit verwacht dat ik hier nu op een bankje in Melbourne zou zitten met een Ice Latte in het zonnetje. Op reis gaan is geen moeten, het is mogen. En ik koos er voor, wist niet wat ik voor een studie ik wou volgen. Dusja dan maar een paar maanden er tussenuit. Eef had het zelfde idee. Alleen dacht zei er meer aan om ergens naar school te gaan en daar Engels te gaan studeren in het buitenland. Een half jaar geleden stelde ze aan me voor om samen naar Engeland te gaan om daar naar school te gaan om alleen Engelse lessen te volgen. Haha Engeland zei ik? Daar zag ik de uitdaging niet zo van in. Dat zou betekenen dat ik binnen 2 uurtjes weer thuis bij mama op de bank kon zitten als ik het even moeilijk had. Dat wou ik juist niet, ik wou mezelf opnieuw ontdekken maar niet alleen mezelf maar ook de wereld en de wereld betekende voor mij buiten Europa. Een paar weken later stelde ze Australië voor, kijk! Daar kon ik wel wat mee. Eerst hebben we gekeken naar de mogelijkheden voor school, Engelse les. Dat vond ik allemaal een beetje te duur, ik wou zelf liever van mn geld gaan rondreizen. Na wat gepraat en overleg zag eef dat ook wel zitten. Binnen toen en een paar weken was het regeld. Visum, ticket, paspoort etc. Ik denk dat niemand me echt geloofde in het begin toen ik zei dat Eef en ik samen naar Australië wouden. Ik hoor mn vrienden nog zeggen: jaaaaa daaaggg Mar, ga maar lekker weg. Doe je toch niet. Nou lieverds! Ik zit er nu toch echt.
Vanaf het moment dat het plan bekend was begon mn familie me vragen te stellen: wat wil je zien en doen? Waar ga je slapen? En ga zo nog maar even doen. Mijn antwoord was elke week het zelfde: ik weet het niet, ik zie het wel. Ze vonden dit naar mijn idee nogal raar en misschien ook een beetje onverstadanig. Maar mijn idee van mn reis was: gaan! En zien waar we uitkomen. En dat werkt tot nu toe altijd nog goed. Dus wat ik had verwacht van Australië voordat ik het vliegtuig instapte? Helemaal niks! Ik was helemaal niet bezig met de gewoontes hier etc, ik ging gewoon. Ik ben nog steeds blij dat ik dat niet heb gedaan, zo heeft het ook niet kunnen tegen vallen.
Toen we de eerste paar dagen in Sydney waren stonden we versteld van hoeveelheid Aziaten. Dat had ik dan weer totaal niet verwacht. In de eerste week kwamen we Brit tegen, Nederlands meisje waar ik al eerder over heb verteld. Via haar hebben we al onze eerste trips geboekt en de start week bij Ultimate OZ heeft ons ook enorm geholpen om in het Australiëse ritme te komen.
Voor de taal was ik niet echt bang, ik kon niet op en top Engels spreken maar mezelf wel verstaanbaar maken en we waren samen. Dus had dr wel vertrouwen in dat dat goed zou komen. En dat is ook zo. Iedereen verstaat en begrijpt ons en na 2 maand en 3 weken is het natuurlijk wel vooruit gegaan. Zeker nu we werken ik moet met de gasten, klanten en collega's engels spreken. Dus oefening baart kunst laten we maar zeggen!
Wel heb ik meer last van heimwee dan dat ik had gedacht. Ik mis het om mn vrienden dronken te voeren en domme spelletjes met ze te spelen, ik mis het om een avondje bank te hangen met Kier en Keel, om naar de bios te gaan met ze, een festivalletje te pakken, thee te drinken midden in de nacht met Derek, de jongens gek te maken met mn valse gezang, hun gekke buien, hun irritante gedrag bij mij thuis met mama haar ruggenkrabber, roddellen met Merel en Pris, te lunchen met mama, koffiedaten met papa, knuffelen met papa hoe alleen wij dat kunnen, gezellig een dagje naar Levi Gea en Antonio, naar de speeltuin met Levi, een weekjes Amsterdam... Pfffff en ga nog maar even door. Maar nogmaals: het was geen moeten maar mogen. En ik koos er zelf voor, maar dan alsnog. Ik mis ze. En ondanks dat ik ze mis heb ik er voor gekozen langer weg te blijven. Als ik iets doe, wil ik het goed doen en er zoveel mogelijk uithalen. Ik heb een grove planning voor mezelf gemaakt die als volgt luid: werken tot 29 december, 30 december bus naar Sydney, met eef en Jop oud en nieuw vieren in Sydney, terug naar Melbourne, 3 toppers uit NL ontmoeten en met hun 1 maand reizen, begin feb naar Nieuw-Zeeland tot aan begin maart, terug naar Australië voor een paar weken en daarna naar Bali, 2 weken vrijwilligerswerk doen en daarna 2 weken vakantie vieren. 18 april terug naar NL vliegen, 19 april aankomen om 20:00 uur op schiphol de eerste paar dagen door brengen met familie en dan 23 april dronken worden met mn vrienden op Thijm zn verjaardag. Dusja als mn bankrekening dit allemaal toe laat, zijn jullie nog een tijdje van me af.
Eef en ik hadden het eigenlijk helemaal niet door maar afgelopen week kregen we opeens door dat onze reis er samen bijna op zit. Vanaf 1 januari zit het erop! Zij is dat eindelijk weer met dr leuke en knetter gekke vriend die voor haar helemaal hier heen toe komt en ik ben 1 maandje met mn familie. Maar wie weet... Zien we elkaar weer ergens tussen door. We zijn iniedergeval altijd nog dichter bij elkaar dan bij jullie. Dus vanaf 1 feb begint de échte uitdaging, vanaf dan moeten we alles alleen gaan doen. Stiekem zie ik dr een klein beetje tegen op. Maar dat komt vast allemaal wel goed en als dat niet het geval is... Ik mag altijd thuis komen van mama haha!
Reizen heeft diepte en hoogte punten maar als je een land moet uitkiezen om te doen wat ik nu doe? Ik kan je Australië zeker aanraden. De mensen hier zijn TOPPERS! Have a good one. X
Maar je doet het super en zoals jezelf ook zegd als je het doet moet je het goed doen en dat dat doe je dan ook.
Voor dat jullie hier aan begonnen aan dit grote avontuur wist denk ik niemand wat er allemaal zou gaan gebeuren jullie en wij ook niet.
Denk dat toen je dit allemaal opschreef ook best een traantje hebt laten lopen maar dat geeft ook niets.
Jij kunt tenminste later zeggen dat je daar geweest bent,mooie dingen hebt gezien en hebt beleefd en gewerkt hebt in Australië en dat kunnen niet veel mensen zeggen.
Dikke kus van mij en als je terug komt gaan we lekker lunchen
Wauw. In 1 woord wauw. Wat een interessante blog. Ik geniet van al je verhalen. Weet dat ik zeker een potje sambal uit Nederland mee moet nemen als ik naar je toe kom.
Maar dit verhaal spant wel de kroon hoor.
Ik weet dat ik je wat vragen hebt gesteld. Allemaal beantwoord.
Ik lees je blogs altijd voor aan Mariska. En ik weet dat als ik je moeilijke vragen stel ik ook het antwoord moet aanvaarden. Dat betekent in dit geval dat ik je verhaal niet met droge ogen en zonder kraak stem heb voor kunnen dragen.
Ik/we zijn super trots op je.
Ik moet toegeven dat je in Amsterdam best wel eens gespreksonderwerp bent geweest. Onvoorbereid op pad? Heeft ze wel een idee hoe het is om te reizen? Nee natuurlijk niet, dit heeft ze nog nooit gedaan. Toch stiekem proberen je tips en handigheidjes bij te brengen. Gelukkig absorbeerde je deze als een drogen spons in de regen. Dat stelde ons gerust.
We vroegen ons af wanneer je gek van Eef zou zou. En of jullie apart van elkaar door zouden reizen.
Maar boven alles hadden wij alle vertrouwen in je. En maak je dit vertrouwen meer dan waar.
Heel heel tof om vanuit Nederland met je mee te reizen, leven en je te zien ontwikkelen.
En nog toffer om je daar straks in je element te zien en mee te maken.
Inmiddels ben jij aan het werk en is het daar al avond en ben ik een uurtje wakker en is het ochtend.
Kijk ik naar een regenachtige Prinsengracht en ben jij eten aan het verkopen.
Ondanks de enorme afstand ben je dicht bij me in mijn gedachten.
Kus lieverd. Je vader kan hier elk moment binnenstappen.
Tot snel maar weer een blog!
Heb al je blogs met veel interesse en plezier gelezen, maar moet toch zeggen dat deze met stip op nummer 1 staat.
Gelukkig lijken we behoorlijk op elkaar dus kan je gedachten, gevoelens en je beslissingen erg goed begrijpen.
Las in je vorige blogs al dat je even tijd voor jezelf pakt om op die manier even naar je eigen hoofdje te luisteren en even weg te kunnen staren ( ja, ja ik weet het kan ik ook erg goed vanuit m'n stoel)
Ik weet 100% zeker dat ik een " nieuwe " dochter terug krijg als je weer voet op Nederlandse bodum zet.
Ten eerste nog knapper ( bruin en afgetraind ) maar vooral veel levenslessen wijzer.
Dit draag je de rest van je leven mee en zal ook mede je eigen ik versterken, je doelen zullen helderder zijn en je zal nog meer weten wat en wie je bent !!
Voor mij is het grootste compliment dat jij als mijn dochter na best een rare jeugd met gedeelte mama,pappa en natuurlijk Lee bent uitgegroeid tot prachtig, lief, zorgzaam, sociaal, meevoelend mens.
Je vader is bijna niet te beschrijven trots op je en gaat ervanuit dat je ondanks je straks meer alleen moet doen op je trip en dan zonder Eef en je 3 super meiden je,je prima gaat redden.
En mocht je zelfs denken na Bali dat je reis nog niet is voltooid bedenk dan altijd 1 ding, je vader is in gedachten er altijd en je zit verankert in mijn hart !!
En je bedje in Velp of waar dan ook zal er altijd strak opgemaakt bij staan, klaar om de liefste dochter warm te ontvangen.
Knuffel en kus daddy